ترجمه آمیزه ای از هنر و علم به طور همزمان است. ترجمه خوب می تواند به یک اثر اعتبار ببخشد و ترجمه بد باعث می شود یک کار معتبر، بی ارزش شود.
تسلط به زبان مادری : یک مترجم باید قادر به نگارش متون در حالت های مختلف به زبان مادری خود باشد. چرا که تسلط به زوایای مختلف زبان مادری در ترجمه بسیار راهگشا است.
تسلط به زبان مقابل: درک و فهم متن و در مرحله بعد از آن توانایی تبدیل لغات و اصطلاحات و قواعد جمله بندی نیازمند تسلط کامل و کافی به زبان مقصد است. گاهی در متن جملات در حالت عادی بیان نمی شوند و به هیچ وجه به صورت تحت اللفظی یا حتی ترجمه جمله ای به معنای صحیحی ختم نمی شود، لذا مترجم باید حتی به ضرب المثلها و اصطلاحات رایج در آن زبان اشراف داشته باشد. از این رو آشنایی با فرهنگ عمومی و کنایه ها و طنز های عامیانه کارساز خواهد بود.
اشراف به موضوع مورد ترجمه: گاهی فقط دانستن زبان مقصد کافی نمی باشد و اینجاست که باید با لغات تخصصی مرتبط با متن نیز آشنایی داشت. مثلاً اگر موضوع متن در زمینه طب، معماری، فلسفه و غیره باشد نیازمند اشراف و آشنایی مترجم با آن زمینه می باشد.
امانتداری: مترجم باید همواره محتوای متن را بر اساس نگارش مولف ترجمه کند و دیدگاه و نظر خود را به آن اعمال نکند. ورود دیدگاه مترجم به متن ، اعتبار علمی و ادبی آن مورد خدشه قرار می دهد.اگر مترجم نظر مخالفی نسبت به نظر مولف دارد می تواند در بخش پاورقی یا به صورت مکتوبی جداگانه آنرا به نویسنده منتقل کند.
