در سرزمینی که امروزه بریتانیا نامیده میشود از صدها سال قبل تا حدود سال ۵۵ قبل از میلاد مسیح، اقوام کِلت زندگی میکردند. این اقوام نیاکان ملل ایرلندی، اسکاتلندی و ولزی امروزی هستند.
در حدود سال ۵۵ قبل از میلاد بود که سپاهیان رومی به سرکردگی ژولیس سزار به این سرزمین یورش بردند و آنجا را تسخیر کردند. رومیها که تا حدود سالهای چهارصد بعد از میلاد در بریتانیا حضور داشته و بر این سرزمین حکومت کردند، نتوانستند زبان لاتین را در بریتانیا رونق دهند.
اگرچه بسیاری کلمات با ریشه لاتین از این دوره در زبان انگلیسی امروزی باقیمانده است. مثلا نام بسیاری از شهرهای بریتانیا و حتی آمریکا حاوی عبارت caster یا chester است، مانند Manchester، ِDorchester و Lancaster . این عبارت از ریشه لاتین castra به معنی محل سکونت است.
امپراطوری روم در حدود سالهای ۴۰۰ میلادی تضعیف و به دو پاره شرقی و غربی تقسیم گردید. بخش غربی به سرعت رو به اضمحلال رفت و به دنبال خروج آنها، اقوام ژرمن تباری به نامهای آنگل، ساکسون و جوت به سرزمینهای بریتانیا مهاجرت کردند و در نژاد کلتی قدیم ادغام شدند و یا آنها را به سرزمینها شمالیتر کوچ دادند. آنگلها که بزرگترین طایفه را تشکیل میدادند جزیره را ْآنگلند یعنی سرزمین آنگلها نامیدند و زبانی که با آن صحبت میکردند نیز به تدریج انگلیش یا به زبان ما انگلیسی نامیده شد.
زبان انگلیسی از این پس مدام دچار تغییر و تحول بود. اول از همه با زبان کلتی قدیم اشتراکاتی پیدا کرد و بعد از آن هرگاه انگلستان دستخوش تاخت و تاز مهاجمین میگردید، زبانش نیز از این حملات مصون نمیماند. در ابتدا اقوام اسکاندیناوی و پس از آنها مردمی از شمال فرانسه به این کشور حمله کردند و هر کدام دهههای متوالی بر انگلستان حکومت نمودند.
به تبع آن بود که انگلیسی در ابتدا با زبانهای اسکاندیناوی و بعد از آن زبان فرانسوی آمیختگیهایی پیدا کرد. اما با وجود این تحولات استقلال انگلیسی همواره حفظ شد و با جذب و افزودن بر دایره لغات از زبانهای دیگر امروزه به مفصلترین زبان دنیا تبدیل شده است که تعداد لغات آن فراتر از ۵۰۰ هزار کلمه است. سیر تحول زبان انگلیسی را اجمالا میتوان در سه دوره انگلیسی کهن، انگلیسی میانه و انگلیسی امروزی طبقه بندی کرد.